Mijn verhaal

Als kind was ik altijd op zoek naar avontuur. Ik wist precies waar ik een koekje kreeg, waar iemand klaar zat voor een goed gesprek en waar ik mij kon verstoppen. Ik vond het heerlijk om mijn poppen uit de kast te halen en ermee te spelen. Ik kon van niets iets maken en had leuke vriendjes en vriendinnetjes. Ik hield van de vrijheid en voelde mij veilig in de buurt. Onze ouders lieten ons ook vrij, aangezien de omgeving een kring was van veiligheid en vertrouwen. Wat een heerlijk gevoel was dat zeg!

Zodra ik naar de basisschool ging, verdween dat gevoel. Ik merkte aan alles dat ik niet op mijn plek zat en ging met tegenzin naar school. De dagen duurden eeuwig. Ik had vaak buikpijn, was traag en ongeïnteresseerd. Elke dag voelde ik me ongelukkiger en onzekerder worden; ik voelde me als een vreemde eend in de bijt. In groep 6 bleef ik zitten en niet lang daarna werd ik overgeplaatst naar een LOM-school (speciaal onderwijs). Onder kinderen beter bekend als de ‘LOMP-school’. Wat voelde ik me dom, vernederd en anders.

Op de eerste dag kwam ik er al achter dat deze ‘LOMP-school’ door de mensen om mij heen in een verkeerd daglicht was gesteld. De kinderen waren niet dom, ze waren juist FANTASTISCH!  Ook werkten hier geweldige leerkrachten die de focus legden op de dingen waar je blij van werd. Met positieve aandacht werden de kinderen geholpen om zichzelf verder te ontwikkelen. Op deze school werden geen kinderen buitengesloten of gepest. Er was een veilige sfeer waarin altijd ruimte was om alles te bespreken. Ik bloeide op in deze omgeving en ging huppelend naar school.
Eindelijk werd ik gezien.

Deze schooltijd, zo intens door mij beleefd, motiveerde mij om kinderen te willen helpen om hen een beter en veiliger gevoel te geven. Overal waar ik kwam zag ik kinderen, hielp ik kinderen en trok ik hun aandacht. Leerkracht worden leek voor een kind van het speciaal onderwijs onmogelijk, maar ik besloot om er toch voor te gaan. Naast mijn werk als kok deed ik een studie voor onderwijsassistente. Eén van de mooiste dagen van mijn leven was de dag dat ik de taal- en rekentoets haalde die mij in staat stelde om aan de PABO verder te mogen studeren. Tijdens mijn PABO-periode heb ik de opleiding bewegingsonderwijs gevolgd. Voordat ik als lerares aan de PABO afstudeerde, liep ik het laatste jaar stage op het eiland Curaçao. Daar voelde ik dat niets onmogelijk is zolang je maar in jezelf gelooft en ook dat je je door niemand iets wijs moet laten maken.

Na het behalen van mijn diploma ging ik aan de slag als lerares en later als talentencoach

Intussen werd ik moeder van een geweldige dochter. Alles wat er wordt gezegd klopt, er gaat niets boven het geluk van je eigen kind.

Ik gun iedereen een positief gevoel. Mijn doel is om mensen en kinderen te laten ervaren dat zij de moeite waard zijn. Iedereen verdient het er te mogen zijn. Soms is dat gevoel even weg en wordt er ander gedrag voor in de plaats gesteld.

Iedereen met veel plezier naar school en/of hun werk te laten gaan is wat ik alle mensen gun.
Ik ben ervan overtuigd dat, wanneer je positieve aandacht aan mensen geeft, zij in staat zijn hun verborgen talenten te ontdekken. Hierdoor krijgen zij meer zelfvertrouwen en durven zij weer in zichzelf te geloven.